قصه ها
هیچ وقت نگفتى....
+نگفت نه؟! نگفت دوسش دارم؟
-ببین ما اصن راجب تو حرفى نزدیم
+من همینو میخوام بدونم یه کلمه به من بگو
-چیو اخه؟
+نگفت یه سال و ٦ماه با من بوده؟ نگفت هنوز دوسم داره و با تو نمیتونه؟
-فقط همینو میخواى بدونى؟
+اره به من بگو گفت یا نگفت؟
-نگفت...!
مرا بخوان به کاکتوس ماندن
خداى خواب خوب تو کتابم
من ایستاده میمیرم
من یعنى تفاله خودخواهى تو
یعنى گریه براى هم اغوشیت با دیگرى
من فاجعه ى خاموش ندیدنت هستم
من محکوم به اعدام کنار تنت
تیغ به رگ زدن براى نبودنت
بیگانه میانه خاطرات
در حسرت بودن دستات
من تمناى ماندنت
بمان بمان هاى نگفته ات
من خسته از این بودنا
من خودم هستم تو با من نمان
خداى خواب خوب تو کتابم
مرا بخوان به کاکتوس ماندن
و عمق فاجعه تو را ندیدن
یه روزى میاد که ما میشیم
هرجا برم هرجا بیاى
ساعت و مکان منوتو رو باهم میخوان
هرجا بگى هرجا بگم
بدون هم زندگى خوبه
دروغ جون میگیره
اگه بخندم اگه بخندى
همه میفهمن که از پیش هم میایم
اگه گریه کنى اگه گریه کنم
قهرمون خودشو لو میده
وقتى صبر کردم وقتى صبر کردى
دنیا یه روزى ما رو به هم میرسونه
گاهى رفتن قیمت عشق و بالا میبره
بسه بسه بسه برو بیرون
کى تورو باز تو این خونه راه داد
کى باز حرفاتو باور کرد
وقتى که داشتى میرفتى
همه وسایل خونه رو بهم ریختى یادته؟
گفتم بمون چمدونتو گرفتم
التماست کردم
اما با نفرت در و رو صورتم بستى
حالا اومدى باز اومدى به این خونه؟
دیگه دستام نمیلرزید دیگه معدم درد نمیگرفت
دیگه تیک عصبى نداشتم دیگه شب بیداریا نبود
اما از وقتى پاتو گذاشتى اینجا
همه ى دردام دو برابر شد
حالا خوشحالى؟
سخت شد سختش کردى برام
دیگه جونشم ندارم
اما اینجا دیگه خونه ى تو نیست
تو خونت پیش یکى دیگس
اینجا واسه من حرمت داره
خونه و من به بودنت نیاز داریم خیلى زیاد
اما برو الان فقط رفتنت و میخوام
نمیخوام حسم بهت عادى شه
اگه دست نیافتى شدى برام
دست نیافتنى بمون نذار قانع شیم به عادى بودن
برو بعضى وقتا رفتن قیمت عشق و بالا میبره
برو اما بدون من تا همیشه منتظر نیومدنت میمونم...
اعتیاد
I know im not the only one
فشار امتحانیسم
در ایتالیا بودیم که یهو رنسانس حمله ور شد سمت ما و معمارى البرتیشو به زور چپوند تو مغزمون
منم که حالم از معمارى بهم میخوره بالاخره صدام در اومد و گفتم معمارى فقط کلیساى سن پیر
این برنینى بى شرف ستون کاریش با ادم حرف میزنه خلاصه که چشمتون روز بد نبینه سر تندیس داوود
دعوا داشتیم میکل انژ میگفت من اول تصمیم گرفتم برنینى میگفت مهم کیفیت کار منه
توى اتاق بغلیم که اقا ولاسکوئز مشغول کشیدن خودشون وسط تصویر ندیمه ها بود
یه سرى باید به انگلستان میزدم ادم رمانتیکى مثه من جاش مکتب رمانتیک باید ببینم دلاکروا پاگانینى با احساسشو به کجا رسونده از یه طرفم حواسم پیش کلود مونه بود نکنه یه وقت٢٦ تا نقاشى از کلیساى روئن راضیش نکنه و تا صدمیش ادامه بده بخیال این امپرسیونیسم ها از همشون فقط با ون گوگ کار دارم مردک دیوانه که هست اما من هم جاى اون بودم گوش که هیچ چشمامم از کاسه در میاوردم تقدیم میکردم اصن من با گوشش چیکار دارم من شیفته ى شب پر ستارشم دمه پنجره واستاده بودم که شعار هنر براى هنر سمبولیسما گوشم و کر کرد از یه طرفم فووها نمایشگاه و پر از رنگ هاى متضاد کرده بودن صداى منتقدین همه جا پیچیده بود این وسط اقاى دالى کم بود
مردک جلو من نشسته داره سیبیلاشو اتیش میزنه دیگه واقعا از همه ى این یسم دارا خسته شدم یخورده انتزاعى یخورده هنر مینیمال کازوتم که مشغول سه صندلى خودش بود
منم دیگه از پست مدرنیسم نگم براتون و برم این تاریخ هنر جهانمون و دوره کنم...
دمپایى شیطان
دمپایى شیطانت را به سمت من هل نده
من شب هاى زیادیست که پابرهنه در خیالت قدم میزنم
فرشته ها را میبینم که پرواز میکنند
اما تو هنوز هم روى زمین درجا میزنى
دمپایى شیطان را به من نده
در اسمان پرواز نکن
بگذار فقط یک شب هم که شده
پاهایمان دریا را لمس کنند
بگذار امشب تصویر خالى یک مرد نباشم
بگذار امشب پاهاى لطیف یک زن را دریا غرق کند
بگذار و بگذار بال هایت را روى میزت
دمپایى را جفت کنارش
تا فرشته و شیطان هم تنها نباشند
شدم حیف کثافت کاریه تو
به خدا خدا گفتن تو قسم
شدم حیف کثافت کاریه تو
ازین به بعد لخت با پنجره ات بخواب
ارضا شدنت با نگاه مردان بوى کثافت میدهد
طهران غرق لجن هایى مثل تو شده است
که نئشگى را در خون بازى عشق میدانند
بوسه بر لب تو حرام است
براى تمام کنار تو بودن هایم
سنگ پا میخواهم
این پوست گناهى نکرده که گند رویش بماند
اعدام مرگ با شرافتى براى قاتل است
اما براى گرفتن جان پوسیده ى تو طناب و تیر حیف میشود
مست لخت نئشه تنها کنار تن ها بخواب
این شهر به فاحشه هم نیاز دارد...